.. waren de profetische woorden van Udo Boersma, eigenaar van Van Sabben Poster Auctions op 15 november 2008. Een avontuur werd dit affiche, alleen om andere redenen.
Op zaterdag 15 november 2008 togen we 's ochtend vroeg op weg naar Hoorn. Want de halfjaarlijkse afficheveiling bij Van Sabben Poster Auctions is vandaag. Klokslag negen uur -openingstijd- staan we voor de deur. Om, na eenmaal binnen, als een speer het aanbod te bekijken. Want ruim een uur kijktijd is niet veel voor de grote hoeveelheid aan affiches. Ook al is natuurlijk thuis de catalogus reeds bekeken en is een selectie gemaakt van wat we willen zien: Mucha, Chéret, Roland Holst, Cassandre, Toulouse-Lautrec, Steinlen en diverse anderen. Niet dat we in alles als koper zijn geïnteresseerd, want een Cassandre -om er maar één te noemen- is voor ons toch enkele maatjes te groot. Maar enkel het ernaar kijken is al de moeite waard.
Na een klein uurtje is het tijd voor het laatste geselecteerde affiche, ‘Le Petit Sou' van Steinlen. We zijn er niet echt in geïnteresseerd, maar willen het toch wel even zien. Maar, waar hangt het? Udo brengt uitkomst. Het affiche is te kwetsbaar om tentoon te stellen en is opgerold. Dus komt hij terug met een grote rol en rolt deze uit. Oeps. Dat is een wel erg groot affiche. Ofschoon de maten netjes in de catalogus staan vermeld (80x39 1/4 inches, 203x100 cm), waren deze niet echt tot ons doorgedrongen. Maar wauw, wat een voorstelling: Marianne als symbool van de vrijheid die de arbeiders oproept zich uit de ketenen van de heersende klasse te bevrijden. Met op de achtergrond de Sacré-Coeur in Parijs. En wat een kleuren ook. Het knalt erin. Dat was van te voren niet verwacht.
Maar, wat is dat daar aan de randen? Beschadigingen! Help! En het papier is ook nog flinterdun. Udo vertelt dat de beschadigen gerestaureerd kunnen worden, dat het affiche ter versteviging op (zuurvrij) japans papier of linnen gezet kan worden en dat de kleuren nog iets opgehaald kunnen worden. Daar komt dan nog wel een bedragje bij. Tja, vakmanschap is nu eenmaal niet goedkoop.
Twijfel, twijfel, twijfel, wat te doen? Dan zegt Udo: ‘'Meebieden op dit affiche wordt een avontuur ...'' Ach, what the heck, laten we het avontuur inderdaad maar aangaan. We laten een schriftelijk bod achter, dat net één tegenbod kan overleven.
Weer thuis aangekomen snel achter de computer kruipen om de veiling via het Internet in de gaten te houden. En dit keer niet inloggen om -zoals de vorige keer- tegen mijn eigen schriftelijke bod op te beiden, omdat ik dacht dat een ander mijn bod overtrof. Sommige fouten maak je maar één keer. Als ‘Le Petit Sou' aan de beurt is, blijk ik de enige bieder te zijn. Zo weinig interesse. Hoe kan dat? Aan de andere kant: gelukkig maar. Het is gelukt! Hij is van ons.
Maandag gelijk Udo bellen en afspreken wie de restauratie gaat doen. Enkele weken later wordt het affiche op een locatie overhandigd waar zowel Udo als wij toch in de buurt moeten zijn. Wij rijden door naar vrienden waar we gaan eten. Daar ontrollen we het affiche op de eetkamertafel. Wauw. Wat is hij opgeknapt. Ongelofelijk.
Een week later togen we naar onze vaste affiche lijstenmaker. Deze schrikt zich rot als het ‘Le Petit Sou' op de tafel uitgerold ligt. Dat is wel erg veel affiche! Niet echt ‘petit'. Daar heeft hij vrijwel geen ervaring mee. Na veel rekenwerk durft hij amper de verwachte kosten van het inlijsten te noemen. Toch horen we het gefluister en schrikken van het bedrag. We laten de zaak maar even rusten.
In de weken erna bellen we diverse lijstenmakers met de vraag of zij ervaring hebben met grote affiches. We krijgen allerlei adviezen. De één adviseert een afdekplaat van glas, de ander van kunststof. En de diktes variëren ook per advies. Uiteindelijk vinden we een lijstenmaker, die tevens aannemer is en daardoor veel ervaring met glas heeft. Want glas is wat we willen. En hij wil het affiche ook thuisbezorgen. Mooi, want tegen zelf vervoeren zagen we als een berg op. We hebben er vertrouwen in en gaan met hem in zee.
Twee weken later wordt het affiche ingelijst gebracht. Het enorme pakket gaat met gemak door de voordeur heen. Alleen het trapgat van de hal naar de eerste woonlaag is wat lastiger. Het affiche komt meerdere keren vast te zitten. Wat de brengers ook proberen, het ding komt niet door het trapgat heen. Eigenlijk ook niet zo gek als je bedenkt dat het ding is gegroeid van oorspronkelijk 203x100 cm naar nu 221x117 cm door het japan en de lijst.
Het affiche wordt in de hal neergezet en blijft daar enige dagen staan. De voordeur kan nog maar net dicht. Enkele dagen later komt de lijstenmaker-aannemer met twee hulpjes langs. Het affiche wordt buiten in touwen gehangen en vervolgens langs een ladder twee verdiepingen omhoog gehesen. Om via het uitneembare woonkamerraam binnen te komen. Als het geheel nu valt, blijft er niet meer van over. Gelukkig gebeurt dit niet. Het is zelfs verbazingwekkend snel gepiept. Hij is binnen. Hoera!
Na enige dagen is het tijd om onze Steinlen op te hangen. De opstelling van de meubelen in de woonkamer is er al voor aangepast. Nu dus gaten boren, haken in de muur om vervolgens 25 kg aan affiche op te hangen. Heel voorzichtig, want ergens diep van binnen heb ik al enige dagen een onrustig gevoel over het ophangsysteem aan de lijst van het affiche. Heel rustig laten we het affiche telkens meer op zijn draad hangen, laten we telkens meer gewicht aan de draad van het ophangsysteem toe. En dan .. PANG!!
Wat gebeurt er?! Gelukkig hebben we ‘Le Petit Sou' nog vast. Langzaam zetten we hem neer en bekijken de achterkant. Wat blijkt, de oogjes van het ophangsysteem zijn gebroken. De lijstenmaker-aannemer is na een telefoontje snel ter plekke en bevestigt andere oogjes en een iets ander ophangsysteem. Ook dit systeem begeeft het; 25 kg is toch iets te veel.
Enkele dagen later wordt een compleet ander ophangsysteem geïnstalleerd. Dit keer met houten dwarslatten die ook nog vastgelijmd worden. Sindsdien hangt ‘Le Petit Sou' van Steinlen trots in onze woonkamer en is het een genot om er elke dag naar te kijken!